Cykl wywiadów z laureatami konkursu "Innowacyjny Nauczyciel" cz. VI

O przyznanie tytułu "Innowacyjny Nauczyciel" ubiegać się mogą nauczyciele, którzy:

• wdrażają autorskie programy i projekty edukacyjne,
• organizują sprawny i efektywny proces nauczania - uczenia się, stosując nowatorskie metody pracy,
• inicjują jakościowe zmiany w pracy szkoły,
• są liderami w wybranym aspekcie pracy placówki,
• zapewniają uczniom sukces edukacyjny odpowiedni do ich potrzeb i możliwości,
• badają własne nauczanie i umiejętności potrzebne do niego(poddają ocenie innych nauczycieli),
• doskonalą swój warsztat pracy oraz dzielą się doświadczeniem z innymi nauczycielami.

Wszystkie poprzednie edycje konkursu przebiegły pod patronatem czasopisma ,,Dyrektor Szkoły. Miesięcznik Kierowniczej Kadry Oświatowej”. Konkurs otrzymał w poszczególnych edycjach również patronaty honorowe Ministerstwa Edukacji Narodowej, Mazowieckiego Kuratora Oświaty a także Marszałka Województwa Mazowieckiego i Wojewody Mazowieckiego.

W kolejnym wywiadzie przedstawiamy Panią Dorotę Hepner z Zespołu Szkolno-Przedszkolnego im. Legionów Polskich 1914-1918 – nauczycielkę edukacji wczesnoszkolnej oraz plastyki – Innowacyjnego Nauczyciela 2016 r.

Pytanie: Jak to się stało, że została Pani nauczycielem?
Dorota Hepner: Od dzieciństwa pasjonowała mnie praca z drugim człowiekiem. Czułam się w tym dobrze. Często, w zabawach, udawało mi się rozwiązywać problemy innych dzieci bez użycia przemocy. Sukcesem takiego postępowania było zaszczepione mi przez moją rodzinę poszukiwanie kompromisu w każdej sytuacji, co pozwala rozwiązać wiele spraw - wydawałoby się - nierozwiązywalnych. Do dzisiaj stosuję tę metodę, która - nie ukrywam - przynosi dobre efekty. Do tego odrobina dyplomacji i sukces w zasięgu ręki.

Pyt.: Jaka jest rola nauczyciela we współczesnej szkole?
DH: Myślę, że przede wszystkim takie ukształtowanie drugiego człowieka, by był otwarty na innych, umiał porozumieć się ze wszystkimi oraz posiadał w sobie przekonanie co do wartości drugiej osoby. Poza tym, ukazanie konieczności samodzielnego myślenia. We współczesnym świecie tak szybko rozwijają się nowe technologie, tak duży jest natłok informacji, że należy zwracać szczególna uwagę, aby młody człowiek kierował się własnym rozumem, nie dał się zmanipulować i sprowadzić do poziomu bezkrytycznego konsumenta.

Pyt.: Co to znaczy być dobrym nauczycielem?
DH: To oznacza być przyjacielem ucznia – troskliwym, mającym na uwadze dobro dziecka, zarówno to obecne, jak i przyszłe. Doza dyscypliny jest tu nieodzowna – bo przecież uczymy postaw, które młodemu człowiekowi nie zawsze pasują. Pewnie tu można by wymienić wiele cech, które są wskazane w zawodzie nauczyciele, ale - co ciekawe – zawsze kiedy pytam uczniów, jaki powinien być dobry nauczyciel, pierwsza odpowiedź, jaka pada to: sprawiedliwy. Ta odpowiedź jest niezmienna od lat.

Pyt.: Pani sposób na zwiększenie zaangażowania uczniów podczas zajęć? 
DH:To przede wszystkim zainteresowanie młodego człowieka światem. Tym realnym. Tym, co dobre i piękne, ukazanie, jak wiele rzeczy można w życiu doświadczać, ile rzeczy można też od siebie dać innym. Zagłębianie się w każdy temat w taki sposób, by dziecko czuło potrzebę zanurzenia się w temat wspólnie z nauczycielem i odkrywania nowego.

Pyt.: Co chciałaby Pani przekazać nauczycielowi rozpoczynającemu pracę w szkole?
DH: By kochał to, co robi. Bez tego nie ma możliwości pracy z innym człowiekiem. Koniecznie akceptacja siebie - i chociaż każdy na początku swojej drogi popełnia błędy - niezrażanie się pomyłkami, ale wyciągania z nich wniosków i na tej podstawie doskonalenia warsztatu pracy. Przecież ktoś mądrze powiedział, że nie myli się tylko ten, który nic nie robi.

Pyt.: Jakie miejsce chciałaby Pani zwiedzić i dlaczego?
DH: Klasztory Meteory w Grecji. Tam mnie ciągnie. Coś, co skrywa tajemnicę sprzed lat. To co pozostawili nam ludzie przed wieków, a my, współcześni, dalej podziwiamy i zachwycamy się pięknem wytworu ludzkich rąk. Wspaniałe jest tam połączenie natury i architektury ukazujące, że można te dwie dziedziny połączyć, a nie niszczyć jedno, by zrobić drugie.

Pyt.: Pani ulubiona książka z dzieciństwa?
DH: Z lektur wczesnego dzieciństwa najbardziej lubiłam książeczkę Ewy Szelburg-Zarembiny „Najmilsi”, później fascynowała mnie seria autorstwa Franka Bauma „Czarnoksiężnik z krainy Oz”. Nie bez znaczenia był fakt, że bohaterką tej drugiej była Dorotka, która wędrowała w czerwonych trzewiczkach do Kansas. Bardzo chciałam mieć takie trzewiczki, ale w czasach, kiedy ja miałam 10 lat, nie wszystkie marzenia spełniały się tak szybko, jak współczesnym dzieciom.

Pyt.: Gdyby trafiła Pani na bezludną wyspę to….
DH: … zapewne znalazłabym chwilę na przeczytanie tego, czego nie byłam w stanie przeczytać tu i teraz, z braku czasu. Choć przyznam szczerze, że wizja samotnego życia raczej mnie przeraża. Kocham ludzi i bez nich nie widzę dla siebie miejsca na świecie.