Pałacowe spotkania z muzyką

Ludwig van Beethoven, choć znany jako jeden z tzw. klasyków wiedeńskich, był w rzeczywistości twórcą pogranicza klasycyzmu i romantyzmu i prekursorem tego drugiego w muzyce. Jego twórczość  wywarła wielki wpływ na rozwój muzyki XIX wieku a kompozytorzy doby romantyzmu czerpali z jego nowatorskich rozwiązań.

Fryderykowi Chopinowi nie było dane nigdy spotkać wielkiego kompozytora osobiście, znał jednak doskonale i cenił niezwykle jego muzykę. Miał w swoim repertuarze wiele z jego sonat, między innymi napisaną pod koniec pierwszego okresu twórczości Sonatę cis-moll op. 27 nr 2, dedykowaną ukochanej Beethovena – hrabinie Giulietcie Guicciardi a nazwaną później przez poetę i krytyka muzycznego Ludwiga Rellstaba sonatą księżycową. Choć krytycy i znawcy literatury muzycznej nie dopatrują się bezpośrednich wpływów twórczości Beethovena na muzykę Chopina, to niewątpliwie obu kompozytorów cechuje niezwykła śmiałość poszukiwań i przekraczania dotychczasowych granic. Najprawdopodobniej to z beethovenowskiego scherza, utrzymanego jeszcze jako część cyklu sonatowego, ale daleko odbiegającego swoim charakterem od pierwotnych - pogodnych i lekkich (z włoskiego scherzo=żart),  wywodzi się scherzo chopinowskie, rozbudowany, samodzielny utwór, o którym miał napisać Robert Schumann „Jak ma wyglądać powaga, skoro żart jest przybrany w tak ciemne szaty?” (recenzja Scherza h-moll). Obaj kompozytorzy również u schyłku swojego życia stworzyli dzieła (Beethoven - ostatnie kwartety smyczkowe, Chopin - Sonatę g-moll na fortepian i wiolonczelę op. 65), które zostały zrozumiane i zaakceptowane dopiero przez następne pokolenia, byli zatem niejako, każdy w swoim czasie, wizjonerami przyszłości.
Magdalena Rostworowska

PROGRAM

L. van Beethoven (1770-1827) Sonata cis – moll op. 27 Nr 2
     Adagio sostenuto
     Allegretto
     Presto agitato

     Sonata Es-dur op. 81a (Les adieux)
     Adagio - Allegro (Pożegnanie)
     Andante espressivo (Nieobecność)
     Vivacissimamente (Powrót)

F. Chopin (1810-1847)  Nocturn Des-dur op. 27 nr 2
     Impromptu Fis-dur op. 36
     Ballada f-moll op. 52
     Impomptu Ges-dur op. 51
     Scherzo E-dur op. 54

Wykonanie:

Andrzej Stefański – fortepian

Kierownictwo artystyczne cyklu – prof. Andrzej Zieliński

Andrzej Stefański naukę gry na fortepianie rozpoczął w 1949 roku w Poznaniu u prof. Antoniego Karużasa. Następnie studiował w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Warszawie u prof. Stanisława Szpinalskiego oraz prof. Zbigniewa Drzewieckiego. Studia muzyczne uzupełniał w Konserwatorium Moskiewskim (1966), pracując pod kierunkiem prof. Wiery Gornostajewej.
W latach 1970–1971 przebywał w USA kontynuując studia na Uniwersytecie Indiana u prof. György Seboka. Koncertuje w kraju i za granicą. Występował w Belgii, Czechosłowacji, Anglii, Hiszpanii, Rosji, na Węgrzech, we Włoszech, w Niemczech oraz USA, Japonii i Korei Południowej. Nagrywał wielokrotnie dla firm płytowych, takich jak: Polskie Nagrania, Wifon, Composers Recordings Inc. (USA). Współpracuje z Polskim Radiem oraz z czołowymi Filharmoniami w Polsce.

Repertuar Andrzeja Stefańskiego jest bardzo obszerny i obejmuje utwory różnych epok, od Bacha do współczesności, ze szczególnym uwzględnieniem kompozytorów polskich (artysta nagrał m.in. wszystkie utwory fortepianowe Karola Szymanowskiego dla wytwórni Wifon, która to realizacja była pierwszą kompletną edycją utworów fortepianowych tego kompozytora w historii fonografii.

Poza działalnością koncertową Andrzej Stefański zajmuje się pracą dydaktyczną. Jest emerytowanym profesorem Uniwersytetu Muzycznego Fryderyka Chopina w Warszawie. Prowadził również chopinowskie kursy interpretacji w Japonii, w Londynie (Royal Academy of Music), w Warszawie (Towarzystwo im. F. Chopina dla pianistów zagranicznych) oraz w Korei Południowej i w Szanghaju w Chinach.